24. Pierwszy dzień budowy - poszło!

Od tego miejsca mój blog przestaje być relacją pisaną z perspektywy czasu, jak dotychczas. Teraz zaczynam relację na żywo. Dzień po dniu. Zapiski z każdego wieczora. Może być nieco bardziej chaotycznie, ale za to prawdziwie.

2013-08-01 czwartek

No i zaczęło się naprawdę!

Panowie budowlańcy stawili się na działce o ósmej rano. Pan Jarek, głównodowodzący, miał klucz od garażu. Rozwiązał sobie bramę, którą nadal sznurowaliśmy kawałkiem kabla, i wraz z trzema młodymi pomocnikami rozpoczął budowę naszego domu.

Jadąc na działkę po drodze kupiliśmy zgrzewkę wody mineralnej. Jest ciepło. Zaczyna się sierpień.

Dokładnie na ten pierwszy dzień umówiliśmy transport stali. Gdy jechaliśmy na działkę zadzwonił pan transportowie z informacją, że właśnie do nas jedzie. Czyli wiezie pręty zbrojeniowe i drut wiązałkowy.

Pan Jarek i jego trzech pracowników już na to czekali. W międzyczasie docinali i ostrzyli w szpice deski króciaki, które będą wkopywane w ziemię w pobliżu narożników budynku. Przy pomocy podwójnych krzyży będą wyznaczać poziom zero, wzorując się na rzędnej ze studni (wyjaśniałam to w poprzednich postach).

Pan Jarek przywiózł na plac budowy swoje narzędzia. Widziałam łopaty i piłę spalinową. Widziałam też w garażu grzałkę do gotowania wody, słoik z cukrem i szklanki. Robotnicy mieli też swój własny, mocno sfatygowany i wygięty ale jeszcze dający się ustawić stolik turystyczny. Będzie przy czym zjeść śniadanie i wypić kawę.

Wczoraj kupiliśmy w Castoramie łańcuch i kłódkę, aby zacząć zamykać bramę na poważnie. Dotąd związywaliśmy ją kablem, aby tylko skrzydła nie były otwarte na oścież. Teraz pan Jarek będzie zostawiał w garażu swoje narzędzia. Będą tam taczki i łopaty i na działce zacznie pojawiać się coraz więcej rzeczy. Łatwa do otwarcia brama nie może korcić drobnych złodziejaszków. Pan Jarek powiedział, że wszystkie cenne elektronarzędzia zamierza wozić ze sobą codziennie w samochodzie, ale dobrze, żeby łańcuch był. No to jest.

Podjechał samochód ze stalą. Była to naczepa ciężarówki z długą przyczepą. Przyczepa miała otwartą tylną burtę, leżały na długie pręty, które nie mieściły po długości i zwisały z tyłu na jakiś metr, dyndając w powietrzu. Kierowca miał problem, żeby złożyć się w zakręt i wjechać tyłem w bramę ogrodzeniową. Wreszcie, po kilki próbach udało się.

Chłopaki pana Jarka zgrabnie ściągnęli wszystkie pręty do wykopanego pod dom dołu. Następnie zaczęli rozdzielać je na wiązki i układać wzdłuż przyszłych fundamentów. Zrobili cztery kupki rozłożone w kształcie prostokąta. I o zgrozo, robili to bez rękawiczek! A te pręty naprawdę nie są miłe w dotyku, bo to pręty żebrowane, z rdzawym nalotem!

Pręty nie są lekkie, stawiają opór trąc o siebie. Nie jest łatwo je rozplątać, chłopaki musieli się trochę naszarpać, żeby rozdzielić je na przeliczone wiązki. Ja po takiej operacji miałabym dłonie do amputacji, totalnie poranione.

Pan Jarek – mistrz logistyki – przyniósł dla nas kartkę z namiarami na dwie tanie i znane mu betoniarnie. Polecił, aby na jutro zamówić beton towarowy o symbolu B-25 i beton chudy o symbolu B-10 – cokolwiek to znaczy.

Wsiadłam do samochodu, wzięłam ze schowka coś do pisania i zaczęłam dzwonić. Ustaliłam ile co kosztuje. U tańszego dostawcy zamówiłam potrzebny beton z dostawą na jutro.

B-25 ma przyjechać w betoniarce samochodowej wyposażonej w pompę o długości 24 m – tak kazał pan Jarek.

Beton chudy B-10 ma natomiast podjechać wcześniej. Pan Jarek mówił, że będzie on przypominał bardziej mokry gęsty piach niż płynny beton. Chudy beton będzie wysypany na jedną kupkę, a potem budowlańcy rozwiozą go taczkami i rozsypią warstwą na dnie dołków wykopanych pod ławy fundamentowe.
Za dowóz suchego betonu – z uwagi na małą ilość zamówienia – doliczony będzie koszt transportu.

Za pompę, którą pompowany będzie beton B-25, czyli bardzo mocny, też musimy dodatkowo zapłacić, a konkretnie płaci się ilość przepracowanych przez pompę godzin.

Beton na jutro ma dojechać i będzie to kosztowało 4 018 zł. Wszystko to załatwiłam telefonicznie, nigdzie nie musiałam jeździć:
- Przyjedzie pani po robocie, zapłacić – śmiał się głos w słuchawce. – Weźmie pani fakturę i certyfikat jakości betonu, bo to jest potrzebne przy odbiorze domu.

Na jutro umówiłam też wizytę kierownika budowy, który przed zalaniem ław fundamentowych chce sprawdzić zbrojenie.
- Jak już zaleją, to nic nie zobaczę, a sprawdzić muszę. Nie znam tej ekipy i nie mogę zaufać – wyjaśniał Krzysiek. - Muszę być. Beze mnie niech nie zalewają. Ok.?

Nie wiem czemu, ale ufam panu Jarkowi. Jednak Krzysiek odpowiada za naszą budowę, więc musi doglądać. Za to przecież bierze pieniądze.
Bardzo się cieszę, że Krzysiek nie olewa tematu. Fundamenty muszą być zrobione perfekt, bo do nich się nie wraca i nie da się ich łatwo poprawić.

Na sobotę muszę też umówić transport bloczków fundamentowych, tych kupionych kilka miesięcy temu, które zapłacone leżą w składzie budowlanym.

Pan Jarek planuje, że dziś wykopią dołki pod ławy fundamentowe i ułożą zbrojenie, jutro będą zalewać ławy a w sobotę będą już stawiać ścianę fundamentową z bloczków betonowych.
Nie wiem, czy stawianie ścian fundamentów nie jest planowane zbyt wcześnie. Kiedyś należało czekać, aż beton dobrze zwiąże. Ale może dziś są nowsze technologie? Wierzę, że pan Jarek wie co robi.

Po wykonaniu telefonu do składu budowlanego okazało się, że w sobotę bloczki nie mogą być przywiezione, bo w weekendy obowiązuje zakaz jazdy tirów. Więc bloczki przyjadą w piątek. Trzeba było jeszcze zgrać godziny, aby tir z bloczkami i betoniarka nie podjechały pod bramę w jednym czasie, bo nie będzie czasu i miejsca na wyładowanie palet z bloczkami.

Udało się zgrać godziny transportów, choć kierowca marudził, że się nie wyrobi. Po naszych błaganiach przesunął kolejność rozwożenia transportów ale uprzedził, żeby na przyszłość ustalać transporty z dwu- trzydniowym wyprzedzeniem.
- Sami widzicie, że tak z dnia na dzień, w środku sezonu, to się nie da. Każdemu jest pilno, mam poumawiane godziny.

Bloczki przywieźli przed zalewaniem ław. Gdy już palety zostały ustawione na działce (przyjechały dużym samochodem z dźwigiem), pan Jarek się wygadał, że bloczki są potrzebne dopiero na poniedziałek, ale on woli wszystko mieć przygotowane „zawczasu”! Tyle krzyku o przyspieszenie transportu tylko po to, aby bloczki już były, choć nie są potrzebne. Cóż, cały pan Jarek. Nienawidzi przestojów. On nie pracuje w weekendy, a bloczki chciał mieć koniecznie w poniedziałek od samego rana, na siódmą, żeby na nic nie musiał czekać.

Dziś nie mogłam spać z emocji. Myśl o tym, że naprawdę budujemy dom, jest bardzo ekscytująca. Zaobserwowałam u siebie coś na kształt tremy. Zresztą Marek ma to samo. Nie do wiary, że to się dzieje!